Vaak ben ik nieuwsgierig naar wat mensen beweegt. En ik moet ook voor (zakelijke) opdrachten een heldere ‘waarom’ voelen om in beweging te komen. Als die in mijn ogen nergens op slaat, haak ik sowieso af. Maar afgelopen week tijdens een sessie met coach Lara van der Veen werd me heel duidelijk waarom ‘waarom’ niet altijd helpend is als het over jezelf gaat. Cryptisch, nie? Wees gerust, we hebben een alternatieve vraag voor die ‘waarom’ die je wél verder helpt.

‘Waar komt dit vandaan?’

In het soms ietwat toxische spirituele heling-landschap staat vaak centraal dat je gaat naar de vraag: ‘Waar komt dit vandaan?’ Wat zegt dit over jou? Waar heb je deze oude overtuiging of dit patroon opgepikt? Waarom reageer je zo? Waarom raakt iets je? En in mijn specifieke geval: ‘Waarom heb ik iedere keer weer het thema een te groot verantwoordelijkheidsgevoel op mijn pad?’ Waarom? Nou, misschien omdat ik wel de hele tijd ‘waarom’ vraag. Je krijgt dan laagje voor laagje te pakken, maar uiteindelijk helpen die inzichten je alsnog niet echt verder. Lara wees me hierop en ik besefte me: Stop Met Graven. Ga kijken naar hoe dan wel.

‘Als je blijft vragen naar obstakels verschijnen ze vanzelf.’

Stop Met Graven

Als een professionele mol heb ik me door allerlei lagen heen bewogen de afgelopen jaren. Stukjes uit je kindertijd, een patroon uit de familie, vorige levens (makkelijk excuus), het graag goed willen doen, al dienstbaar geboren zijn, blablabla. Je kunt blijven graven en helen tot je een ons weegt. Als je blijft vragen naar obstakels verschijnen ze vanzelf. Het onderbewustzijn is groot genoeg om iedere keer weer iets te vinden. En alhoewel het interessant en soms zelfs héél erg nodig is om hier eens in te duiken, is het ook goed om die ‘waarom’-schep te begraven en het opbouwend op te pakken. Door de ‘Waarom doe/ben/denk ik zo?’ te vervangen door: ‘Wat voel ik en wat heb ik nodig?’

Wat voel ik? Wat heb ik nodig?

Jezelf de ruimte geven om te voelen wat je voelt daar ben ik een groot voorstander van. Erken je emoties en gevoelens. Dat is sowieso stap 1. Onderdrukken, verdoven of wegpoetsen daar geloof ik niet in. Maar je hoeft niet eeuwig te blijven treuren en zeuren, daarna kun je gaan naar de opbouwende vraag: ‘Wat heb ik nodig?’ Je kunt de potentie in die vraag voelen. Daarin zitten echte oplossingen en ruimte. En ook die antwoorden draag je dichtbij je. Het uitspreken van wat je nodig hebt, is niet zo makkelijk als je niet gewend bent dat te doen. Maar het is absoluut de moeite waard.

Maak je eigen jaarplan

Wat nog meer de moeite waard is, zijn de gesprekken met Lara. In 2017 hebben wij (mijn man en ik) samen met Lara al goede afspraken op papier gezet voor ons als gezin. In een verhelderende sessie pakten we onder haar begeleiding de kern. De afspraken die toen gemaakt zijn, hebben veel ruzies en frustratie voorkomen. Vooral omdat we allebei 100% achter onze eigen keuzes en daarbij horende consequenties stonden. Individueel heb ik ook een traject gedaan met Lara in 2018. Superfijn, praktisch, transformerend, goed uitgelegd, inhoudelijk sterk en Lara is sowieso een leuk mens. Geen LOI-coach (met alle respect), maar iemand waarvan dit echt haar vak en talent is. Nu 7 jaar later hebben we weer samen herijkt waar we staan, waar we voor gaan en dat gieten we in een jaarplan. En wat een verademing om het weer zo aan te pakken. Met meer touwtjes in eigen handen, maar ook ruimte eromheen om je te laten verrassen door het leven. The best of both worlds.

Afdwalen

Eerlijk is eerlijk, ik ben behoorlijk afgedwaald van mezelf de afgelopen jaren. Ik dacht dat ik juist op een soort ‘licht’-zoektocht was naar mezelf door in de spirituele wereld te duiken (die echt bestaat), maar dit bleek vaak een deceptie. Daarmee zeg ik niet dat alles op spiritueel vlak niet deugt, want dat is onzin. Sterker nog… we kunnen ons niet voorstellen hoe groot de ongeziene wereld is en waar we ons onbewust, maar toch vrijwillig mee inlaten. Maar eigenlijk weet ik maar weinig zeker. Wat ik wél zeker weet, is dat ik ooit een laatste dag heb hier als Anneke. En daar gaat het om: heb ik dan het leven geleid zoals ik dat wilde? De keuzes gemaakt die bij mij en bij ons gezin paste? Ben ik het mens geweest voor dat ik graag wilde zijn? Heb je voor jezelf helder wie je bent en ben je bij jezelf gebleven? En gelukkig is me dat steeds duidelijker en is de onlosmakelijke conclusie dat je soms dus ook moet zeggen: nee, dit is niet voor mij. Want wat heb ik nodig? In ieder geval: géén bullshit.

‘No. Is a complete sentence.’

(Wat dit plaatje met het hele verhaal te maken heeft? Mwoah, niet zo veel. Maar één van de dingen in ons jaarplan is dat we samen oud willen worden. Growing old together. En ik hou van Teun en Guus tot aan de sterren en weer terug. Dat ook.)