Je kunt wel zaadjes strooien, maar als de bodem geen vruchtbare grond is… dan komt er zelden iets moois uit. Initiatieven komen dan toch niet zo lekker van de grond. De zaadjes komen niet tot uiting. Er komt geen plantje, geen bloemen en er worden nooit of te nimmer vruchten geplukt. Zaad it is. Zaad it will be. Het is natuurlijk beeldspraak. Maar een mooie om eens bij stil te staan. Want wat is jouw brandstof? Hoe vruchtbaar is jouw bodem?
Wat is je brandstof?
Aangezien je als mens leert door het fijne spelletje ‘dit is het niet vs. dit is het wel’, word ik me steeds bewuster van die bodem en de vruchtbaarheid daarvan. In alle eerlijkheid ben ik de afgelopen jaren als een bezetene artikelen en een boek gaan schrijven. Ook ben ik extreem hard aan mezelf gaan werken. Maar wat was die brandstof waarmee ik dat deed? Was die basis wel zo vruchtbaar als ik dacht? Nou, nee. Zo is gebleken. Want alles wat ik meende op te bouwen, viel als een kaartenhuis in elkaar en daar had ik zelf uiteraard een aandeel in.
Angst
Mijn motivatie om het op deze veel te intensieve manier te doen, was absoluut enthousiasme, maar ook angst. ‘Snel bewustzijn verspreiden, want ‘the only way out is in.’’ En alhoewel ik dat laatste zinnetje nog steeds geloof, geloof ik niet dat haast nou per se een handig of vruchtbaar ingrediënt is. Chop, chop: trauma na trauma en patroon na patroon uit je onderbewustzijn aankijken. Want anders wordt het een puinzooi hier en ik wil onze kinderen (en mezelf) behoeden voor een dystopische samenleving. Ik zal wel ‘eventjes’ alle shit van de generaties voor ons aankijken. Maar was het nou écht de bedoeling van het leven en mijn eigen ziel om het zó te gaan doen? Op basis van deze angst en haast? Op basis van deze ongepaste grootmoed?
Liefde
De antwoorden op deze vragen weet ik natuurlijk al lang. Het is maar goed ook dat ik dit heb mogen ervaren, want al het volgende wat ik zal doen, wordt getoetst. Voelt dit goed? Past dit bij mij? Mag ik volledig mezelf (inclusief zogenaamde imperfecties) zijn bij een ander? Voelt het als iets wat ik vanuit mijn hart wil doen of is het van iemand anders? En het belangrijkste: voelt deze beweging gedragen door het mooiste wat er is? Door liefde dus. Niet door fomo, niet door haast, angst, strijd of wat dan ook. Mijn basis is voortaan niet meer de angst voor wat komen gaat, maar de acceptatie en liefde voor wat is. Liefde voor jezelf én liefde voor een ander. Zelfs liefde voor diegenen die je niet zo goed begrijpt. En dit natuurlijk niet alleen op Valentijnsdag.
Zelfliefde
Zelfliefde is ook iets waar ik bewuster mee bezig ben. En niet zozeer door alleen maar aan jezelf te denken of mezelf de hele dag in de spiegel aan te kijken. Want ik zie niet zo goed in, hoe het er daar gezelliger van wordt. Maar wel door te luisteren naar jezelf en jouw grenzen op alle vlakken serieus te nemen. Doe kleine dingen voor jezelf. En roep jezelf een halt toe als je negatief over jezelf denkt. Neem de tijd om de liefde voor jezelf, een ander en het leven te voelen. Neem het niet voor lief.
Love doesn’t need to be perfect, it just needs to be true
Een persoonlijke sessie of samenwerken met Anneke Vogels van Right Here?
Ontdek er meer over >
