Slachtofferschap

Even over slachtofferschap

Wat bedoel ik eigenlijk met slachtofferschap? Ik bedoel daarmee mensen die zichzelf zielig en een slachtoffer vinden. ‘Oh, ik heb het zó zwaar. De wereld is zo hard.’ ‘Oh, Sjakie heeft mij dit en dat aangedaan.’ ‘Mijn familie is zo verschrikkelijk.’ ‘Ik heb altijd pech.’ Het zijn mensen die een instelling hebben dat het leven tegen hen is. Dat het leven hen overkomt op een negatieve manier. Zij zijn slachtoffer van het leven. En zo gedragen ze zich ook. Het ligt allemaal aan een ander. Yep, dat soort slachtofferschap. Het is onlosmakelijk verbonden met de fase van bewustzijn ‘onbewust onbekwaam‘. Waarbij het goed is om in je oren te knopen, dat er geen bewustzijnsniveau beter is dan de ander.

Wat gebeurt er dan?

Op het moment dat dit soort slachtofferschap er is, raakt me dat. Ik word er kriegelig van. Mijn systeem wil die persoon dan ‘recht’ gaan zetten. ‘Ga rechtop staan. Hop! Neem verantwoordelijkheid over je eigen leven. Maak een andere keuze als het je niet bevalt. Doe iets. Ben je nou écht vergeten dat jij zelf voor dit leven gekozen hebt? Kom op!’ Ik kan het gewoon niet aanzien. Het is als olie op het vuur van de redder, fixer en de sterke figuur in mij. Die zitten klaar in de startblokken om die slachtoffers aan hun nekvel omhoog te trekken. Dat klinkt lekker licht, liefde en overgave, hè? Not.

Waarom?

Het spelletje van bewustzijnsverandering speel ik al een tijdje. Dus: I know the drill. Wat zegt dit over mij? Welk stukje in mij mag ik aankijken? Een manier om dit te ontdekken is: 5 x waarom vragen aan jezelf. Dat is een makkelijke methode om aan zelfreflectie te doen. Waarom wil ik slachtoffers ‘fixen’? Denk ik misschien dat ik het beter weet dan het leven zelf? Zit er niet een perfectie in iedere situatie? Uiteindelijk heb ik mezelf de vraag gesteld of ik mensen accepteer zoals ze zijn. En het eerlijke antwoord daarop is (op dit moment): neen. En doordat ik dat (nog) niet kan accepteren, blijft het allemaal wat plakken op een minder fijne manier. Ja, ja, dat doe ik dus zelf.

Maar je kunt ook écht slachtoffer zijn

Wat ik zelf ingewikkeld vind, is dat je ook daadwerkelijk slachtoffer kunt zijn. Voorbeeldje: je wordt overvallen door een boef. Je zou kunnen zeggen vanuit het principe, alles is een spiegel voor jou: ‘Ja, je hebt hier zelf voor gekozen. Het staat hier in je zielsplan. Je hebt je eigenlijk laten overvallen. Niet zeuren jij.’ Maar ontken je dan niet een stukje menszijn? Mag je je ook even slachtoffer voelen of moet je altijd sterk zijn? Waarom is dat altijd sterk zijn zo belangrijk voor mij? En juist daar zit de crux. De angel. Ik moet altijd sterk zijn van mezelf en dat breekt op. En als ik achteromkijk, zie ik daar een hele vrouwenlijn die altijd sterk moest zijn. Want kort door de bocht: Zwakte = Game Over. Slachtoffer zijn = géén optie. En die overtuiging mag wel wat verzachting en nuance krijgen.

Van slachtofferschap naar krachtofferschap

Nog meer dan mijn aversie tegen slachtofferschap, voel ik dat het de bedoeling is om ALLES te doorvoelen. Dat maakt je krachtig. Dat is de weg vooruit. Dus ja ook slachtofferschap in jezelf erkennen. Voelen hoe dat is en het daarna loslaten. Het zien bij een ander of bij jezelf en meeveren. Zo maak je van dat slachtofferschap… kracht-offerschap. Je ontkent daarmee je eigen gevoelens niet en je stelt je kwetsbaar op, maar pakt wel zelf volledige verantwoordelijkheid voor je leven op een liefdevolle manier. Geen getrek aan nekvel, maar een aai over je eigen bol en die van een ander. Niet klaar voor de slacht, maar klaar voor de kracht.