Op dit moment wordt er bij mij thuis boven verbouwd. We zijn bijna klaar. Het einde is in zicht. Maar toch voelt het zwaar. En heel eerlijk: ik heb zelf nagenoeg niks gedaan, anders dan wat flexibeler moeten zijn richting reuring in het huis en in een andere kamer slapen. Ik hoor mezelf denken: ‘Ja, de laatste loodjes wegen het zwaarst.’ Drie seconde daarna denk ik: ‘Is dat wel zo?’ Wie heeft dat spreekwoord verzonnen? Omdat iedereen zo stellig gelooft in deze aanname, creëren we daarmee niet onnodig veel drama?
De laatste loodjes wegen hetzelfde
De laatste loodjes wegen niet zwaarder. Die loodjes wegen net zoveel als die eerste. Maar we geven zelf extra gewicht aan die laatste loodjes. ‘Pohhh, die laatste loodjes. Zwaaaar.’ Als je in een gesprek met de buurman raakt, zal die dit alleen maar beamen. Dit is zo’n typisch maatschappelijk geaccepteerde overtuiging die ons bijzonder weinig goeds oplevert. We denken dat dit écht zo is en daarmee creëren we onze eigen realiteit: een taai einde in de afronding van een project, waardoor je helemaal kapot bent in de laatste fase. Kruipend naar de finish. Zeg nou zelf: kunnen we niet iets opbeurends bedenken in plaats van dit soort belemmerende overtuigingen die je onnodig veel energie kosten? Was energiemanagement niet heel belangrijk.
Als je een marathon loopt, dan kan het inderdaad zo zijn dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. Dat kan waar zijn. Maar dat zal ik naar alle waarschijnlijkheid nooit kunnen bevestigen vanuit ervaring. Want überhaupt rennen… en dan ook nog 42 km? Non, merci.
Klopt deze overtuiging wel?
Nu is het best vermoeiend om over alles te denken: ‘Is dat wel zo?’. Nog irritanter is het als je dat hardop uitspreekt als andere mensen aan het woord zijn, midden in een relaas van hun persoonlijke ervaring. Maar soms borrelt er gewoon zo’n overtuiging op die je niet meer dient. Dan kan het interessant zijn om die eens onder de loep te nemen. Soms komen die overtuigingen uit je eigen koker. En soms is het iets wat heel Nederland of alle mensen geloven. Dan is een bepaalde beperkende overtuiging ons met de paplepel ingegoten. Aangezien we in een tijd van transformatie leven, is het gewoon leuk om die spreekwoorden en percepties anders te benaderen.
Op zijn minst kunnen we die laatste loodjes neutraal maken door er minder lading aan te geven? Dat ‘laatste loodjes’ gevoel is altijd goed voelbaar onder de ouders op het schoolplein, zo een dikke week voor de zomervakantie. ‘Man, man, man…ik ben zo aan vakantie toe!’. Eigenlijk programmeer je jezelf daarmee. Je zegt als het ware: ‘Zeg Universum, doe mij meer van dit oververmoeide gevoel.’ Dat kan natuurlijk altijd geregeld worden. Want: dat wat je aandacht geeft, groeit. Er is vast nog wel een klas te poetsen, kralen te sorteren of misschien is er een rij-ouder nodig voor een tripje naar een overvolle speeltuin. Tuurlijk zeg jij dan volmondig ‘ja’, terwijl je al achter de feiten aanrent. Zeg, doe eens een beetje kalm aan.
Voor niets komt de zon op
Nog zo eentje: ‘Voor niets komt de zon op.’ En inderdaad, dat is namelijk precies wat de zon doet: voor niets komt die op. Gewoon iedere dag. Ik kan me niet herinneren dat de zon salaris krijgt. Maar de betekenis erachter, geeft het beeld dat ’t je niet zomaar aan komt waaien. Door te denken dat we altijd extreem hard moeten werken voor resultaten, zijn we dat gaan geloven. Daarmee is het een diepgewortelde overtuiging geworden. En eerlijk: ik heb dat decennialang geloofd. Nu ervaar ik dat er een andere manier van productiviteit is. Meer doen, door minder te doen. Fietsen voor de wind. Alleen maar in actie komen als het écht nodig is, op het juiste moment. Creëren met het leven zelf. Meegaan met de flow van het leven. Het is er allemaal. Als je er maar voor openstaat én bereid bent om anders met je leven om te gaan.
De laatste loodjes zijn het leukst.
Spelenderwijs bewust worden
Eigenlijk is dit een hele speelse manier van bewustwording. Niet diep graven naar pijnlijke, diepgewortelde trauma’s, maar kleine babysteps in transformatie. Je kunt hier wanneer het voorbij komt over mijmeren: ‘Mmm, is dit wel zo? Waar heb ik deze overtuiging vandaan gehaald? Dient deze mij wel? Kan en wil ik ‘m loslaten? En zo ja, kan ik me overgeven aan iets anders?’ In feite kun je iedere dag kleine en grote overtuigingen overschrijven door iets nieuws. We zijn veel flexibeler dan we weten. Op alle niveaus van je mens zijn.
En als je je rot, verdrietig of boos voelt, dan hoef je niet de positieve guru uit te hangen en te relativeren. Zelfs als je ontzettend goed kunt manifesteren en affirmeren, horen pieken en dalen erbij. Maar iedereen heeft ongetwijfeld van dit soort overtuigingen die hun beste tijd wel gehad hebben. Hoogste tijd voor iets nieuws. Dus nog een dikke week tot de verbouwing klaar is. En de laatste loodjes zijn het leukst.
