In deze tijd is het meer dan ooit de bedoeling om niet alleen je hart te volgen, maar vooral je hart te luchten. De emotionele druk neemt namelijk toe. En dat is ook de bedoeling van die hele bewustzijnsverandering beweging waar we in zitten. Maar laten we daar nou net niet zo goed in zijn. Want emoties doorvoelen hebben de meeste mensen niet geleerd. Daardoor hebben we regelmatig te maken met volwassenen met de emotionele volwassenheid van een tja… kleuter? Het goede nieuws: je bent nooit te oud of te jong om alsnog emotioneel volwassen te worden.
Gezien willen worden
Het valt mij op dat veel woede, pijn en verdriet vooral veroorzaakt wordt dat veel mensen zich in meer of mindere mate niet gezien voelen. Op hun werk, in het gezin of in vriendschappen. Maar wat wil er dan precies gezien worden? Ik zie vooral dat er ongeheelde kinddelen van ons gezien willen worden. Die willen niet alleen gezien worden… de bijhorende emoties willen vooral erkend en gevoeld worden. Hoe was/is dit nou écht voor jou? Wat wil jij nou echt? Zonder nuance. Dat lijkt niet fijn (de tranen lopen hier ook regelmatig over mijn wangen), maar als je dit eenmaal toelaat, kan oude energie en bagage die je bij je draagt, losgelaten worden. En soms betekent dat ook dat daardoor je life changing stappen zet in het nu. Maar het is dus wel noodzakelijk dat je 100% eerlijk je hart lucht. Keer op keer.
Waarom is het zo moeilijk om ons hart te luchten?
Soms loop ik zelf tegen een stukje aan van oud en/of nieuw verdriet. Ik weet dan dat het me raakt. Maar dan heb ik allerlei afweermechanismen aangeleerd om het lekker niet te hoeven voelen. Dan ben ik zwaar onder de indruk van hoe ingenieus we dat doen. De complexiteit van de laagjes die we opgebouwd hebben, is bizar. Vaak doen we dat al vanaf dat we kind zijn om ‘goedgekeurd’ te worden. De loyaliteit naar ouders is namelijk zó extreem groot, dat je al snel aanleert om jouw eigen basisbehoeften inclusief emoties aan de kant te schuiven. Want tja: ‘Zij doen toch hun best? Ik ben sterk. Als ik eerlijk zeg hoe ik me voel, doe ik een ander verdriet, dat wil ik niet. Het valt allemaal wel mee, toch? Ik wil niemand teleurstellen.’ Ach joh, zo kun je nog 1000 gedachten verzinnen om niet te voelen wat jij écht voelt. En applausje waard hoe goed we hierin zijn geworden. Hulde, mensen.
Maar de rapen zijn gaar
Los van dat we dit dus allemaal goed gedaan hebben: emoties onderdrukken, zijn nu de rapen behoorlijk gaar. En weet ook: in de generaties voor ons waren er andere prioriteiten. In een tijd van overleven, is er geen ruimte voor emoties. Dus het is niet vreemd dat we hier nu tegenaan lopen. Maar alle losse eindjes van onderdrukte pijn en verdriet beginnen op te spelen. Zo zwaar als het klinkt: weet dat het ‘blessings in disguise’ zijn om jou juist verder te laten ontwikkelen. Het geeft kansen om met een schone lei verder te gaan. En om hier anders mee om te leren gaan voor onze kinderen. Het kan namelijk stoppen bij jou. Het dient ons niet meer die, emotionele blokkades. Emoties horen er gewoon bij, net zoals dat je een mentaal systeem, een ziel en een neus hebt. Nog specifieker: ALLE emoties en gevoelens horen erbij. Je mag boos zijn. Je mag verdrietig zijn. Maar je mag net zo goed blij, supertrots of dolgelukkig zijn. Ook als het met anderen niet zo goed gaat.
Mooi weer spelen
We maken het er elkaar niet makkelijk op om emoties te doorvoelen of om je hart te luchten. Want als we dat al doen, moet het achter gesloten deuren gebeuren. Veel liever spelen we mooi weer voor de buitenwereld, dan écht uitspreken wat er op je hart ligt. Maar we zijn toch zeker geen robots? En nee, het hoeft niet altijd de diepte in te gaan en dramatisch te zijn… soms is het heerlijk om gewoon luchtig van het leven te genieten. Maar het allerliefste wat je voor jezelf kan doen, is jezelf de toestemming en ruimte te geven om alles te mogen voelen. Dus lucht vooral je hart bij iemand die je vertrouwt. Het lucht op. Het is nodig. Je zult zien dat je niet de enige bent die zich zo voelt. En nee, niet alles is dan opgelost. Maar dat was sowieso nooit de bedoeling van het leven.
‘Wat is het moedigste wat je ooit hebt gezegd?’ vroeg de jongen.
‘Help’, antwoordde het paard.
Overigens gaat het met mij persoonlijk trouwens best wel goed, maar ach, soms ook niet. Ik ben sowieso heel blij met de lieve mensen om me heen bij wie ik ongenuanceerd mijn hart kan luchten. Want ik geloof er niet in dat je altijd alles maar alleen kan dragen. Er onvoorwaardelijk voor elkaar zijn is, goud waard. Meer dan goud.
