Nog nooit ben ik met zoveel enthousiasme ergens ingedoken als in spiritualiteit. Op de basisschool wist niks me te boeien. Op de middelbare school was ik meer geïnteresseerd in alles wat niet in de klaslokalen gebeurde. Mijn studie vond ik best aardig, maar het kwam niet vanuit mijn tenen. De interesse in dit onderwerp wel. En dan bedoel ik met name het stukje over de complexiteit van de ziel en de mens. Hoe zit de schepping in elkaar? Wat is er hier allemaal aan de hand op planeet Aarde? Maar op dit moment is de schijf aan informatie vol. Wat ik nog véél leuker vind? Gewoon mens zijn.

Ziel met een menselijke ervaring

Het gegeven dat je geen mens met een ziel bent, maar een eeuwige ziel met een tijdelijke menselijke ervaring, brengt alles in een ander perspectief. Je ervaart dat er in iedere situatie iets te leren is. Ook zie je in dat er niks voor niks gebeurt. Soms voelen bepaalde elementen in je leven na dit inzicht raar en onnatuurlijk. Het lijkt alsof we regelmatig een onlogisch spelletje spelen. Men neme als voorbeeld een oudhollandse kringverjaardag. De jarige Job of Jet heeft geen zin om het te vieren. De aanwezigen sterven op het ‘feestje’ langzaam af onder het genot van een blokje kaas en plakje leverworst. Maar waarom doen we onszelf dit dan aan? Of wat dacht je van mensen die hun week overvol plannen en daarna tot de conclusie komen dat ze geen energie of tijd meer hebben? Waarom doen we dit? Me daarover verwonderen is mijn hobby. Ik vind mensen, inclusief mezelf, fascinerend.

Door ervaringen heengaan

Op een gegeven moment had ik dankzij al die boeken, podcasts, websites en sessies, bakken aan informatie verslonden. Als een rupsje-nooit-genoeg heb ik me daar doorheen gevreten. Ook heb ik zelf nieuwe informatie op papier gezet. Maar dan? Dan weet je van alles over de ziel. En dan? Dan gaat het tóch om zelf door ervaringen heengaan. Niet zozeer door allerlei spirituele-tierelantijn-activiteiten, maar door de grotere lessen van het leven. Echte pijn en twijfel ervaren. Echte angsten onder ogen komen. Voor jouw waarheid staan, zonder strijdbijl. In dat hoofdstuk zitten we al een poosje. Het is nu tijd om al die theorieën in de praktijk toe te passen. En dan is het soms niet meer zo heel leuk, hè: dat mens zijn. Of toch wel?

Gewoon mens zijn

Sinds ik niet zoveel meer van mezelf hoef, behalve gewoon een mens zijn, gaat het 100 keer beter. Het kwartje van: ‘Doe rustig aan, dan gaat het vanzelf’ is nu pas gevallen. Juist door beter naar mezelf te luisteren en mezelf te zijn, ervaar ik iedere dag een gevoel van verbondenheid en magie. Ik heb me tóch mee laten slepen naar een hokje van: zo hoort het om een bewust mens te zijn. ‘Ik mag niet oordelen. Alles mag er zijn. Ladiela. Namasté. (Spiritueel ego, much?)’ Maar dat is een soort masker. Ik ben enorm op mijn tenen gaan lopen, want wilde het zo graag ‘goed’ doen. Terwijl niemand, behalve jijzelf, dat van jou verwacht. Juist toen ik besloot: ‘De hartelijke groeten met je spirituele ontwikkeling, ik wil gewoon genieten van het imperfect menszijn’, gingen de luiken op een hele fijne manier open. De druk eraf. Grappig hoe we altijd zo goed kunnen bedenken wat we zouden moeten doen en dat juist door rust en ruimte te creëren, er vanalles op zijn plaats valt.

Drama creëren

Het valt me op dat we er als mens bijzonder goed in zijn om zelf drama te creëren. En uiteraard heb ik me daar schuldig aan gemaakt. Eerst een tijdje door te denken: ‘Oh, ik pik zoveel op. Wat veel. Wat heftig.’ Maar zo heftig is dat niet. Natuurlijk is hooggevoeligheid iets. Maar tegelijkertijd ben je er voor gemaakt om overal doorheen te bewegen. Hooggevoeligheid is een talent, geen last. En hoe dramatischer je er over denkt, hoe erger het wordt. Het heeft zo weinig zin om 10 x te zeggen: ‘Ik ben overprikkeld.’ Weet je nog hoe goedgelovig je onderbewustzijn is? De zogenaamde oude wereld verafschuwen is net zoiets. Toevallig ligt er hier een kaartje op mijn bureau waarop staat: ‘Suffering is the resistance to what is.’ Nou dat dus eigenlijk.

Waar je hart ligt…

Ondanks die stoere praatjes, ligt mijn hart er absoluut: het pad van bewustzijnsverandering. Ik vind het leven juist door die brede kijk interessant. Dus ik ga er lekker mee door. Maar op een ander tempo en met iets meer inachtneming van wie ik zelf ben. Wat ik daarin bovenal merk is dat mijn hart op héél veel plekken ligt. Niet alleen in die ‘nieuwe’ wereld, maar net zo goed in de ‘oude’ wereld. Ik kan me nagenoeg overal thuis voelen. Behalve op een ongewenste kringverjaardag of in een golfslagbad met natte friet in het water. En heel eerlijk… als alles één is, is er dan wel zo’n harde scheiding tussen oud en nieuw? Of is dat toch een soort dualiteit-denken? Iets waar ik me overigens zeker schuldig aan maak. Want hé, we zijn allemaal ook maar mens.