Als je het even niet meer weet

Als je het even niet meer weet. Wat is dan ‘het’?

‘Ik weet het even niet meer.’ Dat gevoel overheerste hier, maar het zegt weinig. Want wat is ‘het’? Dus eerst zoom ik daar maar op in voor meer helderheid. Wat is er aan de hand? Wat is het dat ik niet weet? Goed, in mijn geval is ‘het’: mijn eigen rol op het gebied van bewustzijnsverandering. Ik zie mezelf niet ergens staan schreeuwen over je intuïtie of hoe de energie op Aarde verandert. Ik heb daar helemaal geen zin in. Er zijn er al genoeg. Ook over Right Here heb ik twijfels. ‘Wie leest dit überhaupt? Wie zit hierop te wachten? Who cares? Zal ik het allemaal aan de wilgen hangen? Hou ’t gewoon bij copy schrijven voor retailers.’

Wat is ‘het’ nog meer?

Dan is het zeker wijs om verder door te voelen. Is dit het enige wat er scheelt? Nee, er is meer. Existentiële vragen. Ik weet namelijk niet meer of het de bedoeling is om zelf plannen te bedenken of juist het leven (met al haar verrassingen) door je heen te laten werken en pas in actie te komen als de volgende stap zich ontvouwt. Wat wil het leven van mij vs. wat wil ik van het leven? Ik kan best mooie plannen bedenken, maar het leven is absoluut creatiever dan jij en ik samen. Dit kruispunt ervaar ik al een tijdje. Dus dan doe ik een stapje naar voren. En een stapje terug. Maar ik heb niet het gevoel dat ik ver vooruitkom. Zou ik de enige zijn die dit soort vage en donkere fases in zijn leven heeft? Vast niet.

Anders nog iets?

Anders nog iets? Ja, in mijn geval. Onlangs leek ons leven een hele andere wending te krijgen. Een lichte vorm van emigratie richting het Caribisch gebied. Het kwam volledig uit de lucht vallen voor mij (‘Zie je wel, laat het leven maar schuiven’). Deze plotselinge beweging vroeg al wat van mijn flexibiliteit. Maar na even schrikken, zag ik het zeker zitten. Terug naar de zee, naar de zon, naar Curaçao. Echter gaat het dus tóch niet door. Zeg, waarom komt dit dan op ons pad? Mindfuck x 10. Dus nóg een vraagteken erbij.

Wat is je grootste angst?

Goed, dat is er dus aan de hand: onduidelijkheid. Ook altijd wijs om stil te staan bij je grootste angst. Want je diepste angst zorgt ervoor dat je vaak met de rem erop aan het bewegen bent. Nou, ik ben dus bang voor saaiheid, stilstand en sleur. Voor leegte. Dat je levensenergie wegsijpelt. Dat de spark in je ogen uitdooft. Dat je zo’n mat, muf mens wordt. Dat je geen zin van het leven ziet en een soort stijve robot wordt. Verzuurd door het leven. Daar ben ik bang voor. Ironisch genoeg voel ik me al een beetje zo. Aangezien ik er totaal geen zin heb om dit donkere stuk te voelen en aan te kijken, zoek ik verdoving in de vorm van te veel tijd spenderen op social media of lekker hard werken. Oh, en piekeren. Al bijzonder veel mee opgeschoten trouwens. Dit zijn die momenten dat ik alcoholisten goed begrijp. Kom maar door met een roesje.

De heling: innerlijk kind

Dit eerlijk erkennen is al een eerste stap van de heling. Maar het échte inzicht kwam pas later al appende met een vriendin. Ik geloof dat iedereen innerlijke kinddelen heeft die aandacht nodig hebben. Iets in jou of uit je onderbewustzijn vraagt aandacht als jij je niet goed voelt. Soms ligt het aan de omstandigheden, maar uiteindelijk ligt het bijna altijd aan jezelf. En toen wist ik het. Deze ietwat sombere en donkere gevoelens herken ik in een 13-jarig puberend kinddeel van mezelf. Ik kon mezelf toen soms écht een Dementor voelen. Ik vond het leven saai, taai en zinloos. Op dieptepunten kon ik denken: ‘Nah, als dit het is? Dan weet ik niet of ik hier wil blijven.’ Ja, zo diep ja. En dat kwam écht uit mij. Want ik heb gewoon een liefdevol gezin. Geen traumatische jeugd. Ik kan helaas niet vingerwijzen naar iemand anders.

Und jetzt?

Als je erkent dat jouw innerlijk kind of innerlijke puber aandacht vraagt, dan geloof ik dat je dit zelf kunt helen. Je hebt namelijk niet alleen fysiek een zelfhelend vermogen, maar ook mentaal, emotioneel, energetisch en spiritueel. Je kunt dit doen door te vragen: ‘Waar heeft hij of zij behoefte aan?’ En geef jezelf dat. Natuurlijk kun je ook hiermee aan de slag gaan in een familieopstelling. En er zijn nog veel andere mogelijkheden. Zelfs als je een fijne jeugd gehad hebt, zijn er dingen die nu aandacht vragen. Energieën die je alsnog voor de kiezen krijgt. Misschien is jouw innerlijk kind aan het overcompenseren, pleasen, de clown aan het uithangen, zichzelf aan het wegcijferen of wat dan ook. Kijk er gewoon naar en omarm dat stukje van jezelf. Uiteindelijk wil alles, ook het ‘negatieve’ alleen maar gezien worden.

Tijdreizen

Hoe ik het zelf heb aangepakt, na het doorvoelen wat er aan de hand is, is om dat 13-jarige neerslachtige meisje aan de hand mee te nemen. Soort innerlijke tijdreis. Wie zegt dat dit niet kan? Dus ik heb haar meer vertrouwen gegeven. Ik neem haar mee naar het huidige nu. Ik laat haar zien hoe haar leven nu is. Hoe je wakker wordt in een heel fijn huis en buiten in de tuin een koffietje drinkt met de zon in je gezicht. Hoe je SUPERMAN aan de haak hebt geslagen, al 23 jaar, en samen zo’n leuk kind hebt. Dat je een rijk leven hebt gecreëerd, met veel vrijheid en graag deelt. Zelfs jouw donkerste stuk, en daar gaat dit hele artikel over, zet je in het licht. Zonder schaamte. En dat er écht, al is het er maar eentje, mensen zijn die hier iets aan hebben.

Of ik het nu allemaal weet? Nee joh, ik weet het niet precies. Maar achter iedere donkere wolk schijnt de zon. Dat weet ik wel.